Μήπως τελικά είναι οι γονείς που μετατρέπουν τα παιδιά τους σε μικρά, κλαψιάρικα και γκρινιάρικα πλασματάκια;
Το ερώτημα αυτό έθεσε δημόσια μαμά μαμά, η οποία παρατηρώντας την -συνηθισμένη για τα περισσότερα παιδιά- συμπεριφορά του 5χρονου γιου της, αναρωτήθηκε ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να ανταποκριθεί ένας γονιός στο διαρκές κλάμα του παιδιού του.
Ο γιος, λοιπόν, της Melinda Wenner Moyer έκλαιγε σπαρακτικά και με λυγμούς για αρκετή ώρα, έπειτα από ένα μικρό χτύπημα στο μικρό του δακτυλάκι.
Κατά τη διάρκεια της μισής ώρας που ο γιος της σπάραζε, προσπάθησε να τον ηρεμήσει με αγκαλιές, λόγια, τραγούδια και όλα όσα ήξερε να κάνει – χωρίς αποτέλεσμα – μέχρι που έφτασε στο σημείο να αναρωτηθεί: «Τι είναι καλύτερο να κάνεις όταν έχεις ένα παιδί που κλαίει πολύ και με το παραμικρό; Να προσπαθήσεις να το ηρεμήσεις και να του συμπαρασταθείς ή να του ζητήσεις να αναθαρρήσει και να αντιμετωπίσει ό, τι συνέβη;».
Σε συνομιλίες της με άλλες μαμάδες κατάλαβε ότι οι γνώμες είναι δύο: είτε αφήνεις το παιδί να αντιμετωπίσει μόνο την κατάσταση είτε το ηρεμείς και το βοηθάς, με τον κίνδυνο, όμως, να απαιτεί πάντα τη βοήθειά σου ή τη συνδρομή των άλλων στα προβλήματά του.
Ψυχολόγοι και επιστήμονες, ωστόσο, διαφωνούν στις παραπάνω τοποθετήσεις και συμφωνούν σε ένα σημείο: όσο άσχημα μπορεί να επηρεάσει το παιδί ο υπερπροστατευτικός γονιός άλλο τόσο άσχημα μπορεί να το επηρεάσει και ένας γονιός που το αντιμετωπίζει πιο χαλαρά ή και αυστηρά.
Η άποψη των ειδικών
Οι γονείς, λένε οι ειδικοί, είναι προτιμότερο να επιλέγουν τη μέση λύση. Πρέπει να δίνουν στο παιδί να καταλάβει ότι είναι δίπλα του, αλλά παράλληλα ότι το εμπιστεύονται για να τα καταφέρει.
Πολλές επιστημονικές έρευνες έχουν δείξει, ότι οι γονείς που μιλούν για τα συναισθήματά τους και στέκονται στο παιδί όταν αυτό δυσκολεύεται μεγαλώνουν ανθρώπους που προσαρμόζονται ευκολότερα κοινωνικά από ό,τι οι γονείς που είναι πιο αυστηροί ή τιμωρούν τα παιδιά τους αν υπερβάλλουν στις αντιδράσεις τους.
«Σε γενικές γραμμές το να στηρίζεις το παιδί σου ακόμα και όταν εκφράζει έντονα τα συναισθήματά του τείνει να έχει θετικότερα αποτελέσματα στην ψυχολογία του», λέει η Nancy Eisenberg, ψυχολόγος στο Πανεπιστημίου της Αριζόνα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Μάλιστα, έπειτα από παρατήρηση χιλιάδων παιδιών, μία έρευνα έφτασε στο εξής συμπέρασμα: όταν οι γονείς είναι υπερβολικά αυστηροί απέναντι στα αρνητικά συναισθήματα του παιδιού τους εκείνο θα δυσκολευτεί πολύ να υιοθετήσει μία σωστή κοινωνική συμπεριφορά.
Ποια είναι η σωστή τακτική;
Γιατί, όμως, αφού το να είσαι πολύ αυστηρός δεν έχει κανένα θετικό αποτέλεσμα, το να προσπαθείς να παρηγορείς τα παιδιά σου στα ξεσπάσματά τους και να τους δίνεις τη λύση “έτοιμη” δεν αποτελεί τη σωστή τακτική αντιμετώπισης;
Οι ερευνητές δεν είναι απόλυτα σίγουροι γι’ αυτό, αλλά πιστεύουν ότι όταν λέμε σε ένα παιδί πως «Δεν πειράζει, πάει πέρασε. Ηρέμησε», μπορεί να του προκαλούμε και το αίσθημα της ντροπής – πέρα από αυτό της ήττας ή της στεναχώριας που ίσως ήδη νιώθει.
«Τα παιδιά πρέπει να βιώνουν κάθε συναίσθημα και να μαθαίνουν πώς να το διαχειρίζονται. Αυτό οδηγεί στην ανάπτυξη αντοχών και συναισθηματικής ελαστικότητας», εξηγεί η Ashley Soderlund, αναπτυξιακή ψυχολόγος στην Βόρεια Καρολίνα των ΗΠΑ και συνεχίζει: «Ο χρυσός κανόνας λέει ότι τα συναισθήματα δεν είναι ποτέ ο εχθρός, ακόμα και όταν εκφράζονται στον υπερβολικό βαθμό».
Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα νιώσετε ντροπή επειδή το μικρό παιδί σας κλαίει και οδύρεται στη μέση του δρόμου, του μαγαζιού ή του σπιτιού υπενθυμίστε στον εαυτό σας ότι είναι κάτι που πρέπει να βιώσει. Αυτό το ξέσπασμα είναι καλό για το παιδί, ακόμα κι αν σας εξαντλεί ή σας φέρνει σε δύσκολη θέση.
Επίσης, να θυμάστε πάντα ότι το συνεχές κλάμα και η γκρίνια του παιδιού μπορεί να οφείλεται σε κάποια υποβόσκουσα ανάγκη του. Για παράδειγμα, ο δικός μου πεινούσε και νύσταζε όταν ακούμπησε ελαφρά με το πόδι του τον καναπέ. Αν το γνώριζα αυτό δεν θα είχα πει «Είσαι καλά, μην κλαις άλλο», αλλά θα τον αγκάλιαζα, θα του έλεγα πώς είναι καλά και θα τον άφηνα να κλάψει χωρίς να του μιλώ για λίγα λεπτά.
Κι αν αναρωτιέστε πώς θα σκληραγωγηθούν τα παιδιά αν διαρκώς τα αφήνετε να ξεσπούν και να κλαίνε η απάντηση είναι απλή: Οι ψυχολόγοι και οι επιστήμονες συνιστούν να προτείνουμε τρόπους στα παιδιά για να λύσουν το πρόβλημα και να πάνε παρακάτω.
Αφού, λοιπόν, αναγνωρίσουμε το συναίσθημα του παιδιού τού προτείνουμε τι μπορεί να κάνει. Αν, για παράδειγμα, το παιδί σας κλαίει επειδή δεν μπορεί να βρει το αγαπημένο του παιχνίδι μιλήστε του για το πού μπορεί να ψάξει. Με τον καιρό θα μάθει να λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο και έτσι σιγά σιγά θα γίνει περισσότερο ανεξάρτητο συναισθηματικά και κοινωνικά.
Φυσικά, η κάθε περίσταση απαιτεί διαφορετικό χειρισμό γι’ αυτό ο γονιός πρέπει να παρατηρεί πολύ προσεκτικά τι συμβαίνει και να κατανοεί πότε χρειάζεται πραγματικά να επέμβει και να βοηθήσει το παιδί.
Έτσι αν το παιδί σας πέσει στις κούνιες – και δεν έχει χτυπήσει σοβαρά – μην τρέξετε κατευθείαν πάνω του φωνάζοντας «Είσαι καλά;». Δείτε πώς έχει η κατάσταση και πράξτε αναλόγως.
Στο συγκεκριμένο παράδειγμα έχετε δύο επιλογές: Είτε θα φωνάξετε και θα πανικοβληθείτε, άρα και το παιδί σας θα αντιδράσει με τον ίδιο τρόπο – τα παιδιά είναι καθρέφτες μας σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας – είτε θα μείνετε ήρεμοι και το παιδί σας θα κάνει ακριβώς το ίδιο…
Πηγή: slate.com,infokids.com.cy
